Ο αέρινος ήρωας μου

  Βρε παιδιά! Σας το'χω πει ότι είμαι παντρεμένη γυναίκα; ( Σιγά τα ωά θα μου πείτε και δίκιο θα΄χετε).Όμως θέλω πολύ να σας τα πω (το ζητά η ψυχή μου,ντε!)
   Και ξεκινάμε...πάμε πίσω στο παρελθόν,εννέα χρόνια πριν,λοιπόν. Ήταν μια νύχτα του Δεκέμβρη και έκανε ψοφόκρυο,κόντευαν και Χριστούγεννα. Amazing ατμόσφαιρα...Σάββατο βράδυ (τι πρωτότυπο και πρωτάκουστο!) πήγαμε με την παρέα μου σένα ροκάδικο-το οποίο δεν υπάρχει πλέον,τι ειρωνεία...- να πιούμε τα καταπληκτικά και ανεπανάληπτα ξίδια μας και να ξεπατωθούμε στα σφηνάκια. Και φυσικό επακόλουθο των σφηνακίων είναι η χαλαρή διάθεση και το χάνομαι γιατί ρεμβάζω. Μέχρι που...Μέχρι που...εμφανίστηκε στο σκηνικό ο "ήρωας" μου και τα τσαλάκωσε όλα. Ξαφνικά ηλεκτρίστηκα,τα μαλλιά μου έγιναν σαν θάμνος,έφυγε το σκαμπό από τον κώλο μου,ταράχτηκαν τα λιμνάζοντα ύδατα μου,βγήκαν τα μέσα μου έξω μου,κοινώς έπαθα ταράκουλο! Τ' αστέρια λάμπουν στον ουρανό και πετάγονται πυροτεχνήματα από παντού! Και έρχεται,βρε παιδιά και μπαστακώνετε στη παρέα μας( Ω,ναι! ήταν φίλος φίλου) Αλληλούια...Αλλά κυρία εγώ,έτσι; ΔΕΝ έδειξα τίποτα. Και έρχεται η ώρα να συστηθούμε και ανοίγει το στόμα του και ζαλίστηκα...από την μπόχα που μου'ρθε στα ρουθούνια (καλά,το Βόσπορο ήπιες ,ρε αγόρι μου;) Ήθελα να του πω"Ντάξει ρε μανούλα μου,άστο μη το παλεύεις να μιλήσεις. Κάτσε κει σε μια γωνιά να σε χαζεύω καλύτερα". Τεσπά,μιλούσαμε ( όσο μπορεί κάποιος κάτω από τέτοιες συνθήκες) περί ανέμων και υδάτων και out of the blue με πιάνει από τους ώμους- ώπα λέω,ήρθε η ώρα μου,τετέλεσται-και μου λέει σαν το βαμπίρ " κοίτα,εμείς οι δύο θα μείνουμε φίλοι" . Απαντάω κι εγώ σαν star του σινεμά "Μα,ναι! Φυσικά! Δεν είμαι για σχέσεις και τέτοια ( άκουσον,άκουσον τι είπα). Και μου ξαναλέει σαν το βαμπίρ " Ωραία,ούτε και εγώ. Πότε θες να βγούμε ραντεβού;" Και τα μυαλά στα κάγκελα να με χαιρετάνε ένα πράγμα. " Σύντομα" του λέω και ξεμπερδεύω ( έτσι νόμιζα)

   Μετά από δύο βδομάδες ξανασυναντιόμαστε (τυχαία) Σ' ένα μαγαζί -στο μεταξύ δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε τηλέφωνα- Και ξαναμιλήσαμε κανονικά χωρίς ιδιαίτερα ποτά και σφηνάκια και ανταλλάξαμε τηλέφωνα και περάσαμε γαμάτα. Και τον ερωτεύτηκα και είδα αστεράκια!!! Τόσα πολλά που σταμάτησα το μέτρημα. Σημειώστε ότι ο " ήρωας" μου δούλευε σε άλλη πόλη και ερχόταν μόνο σαββατοκύριακα (οκ,πήγαινα και εγώ). Και τους επόμενους έξι μήνες σαλιαρίζαμε στα τηλέφωνα σαν βλαμμένα δεκαεξάχρονα ( ωραίες εποχές). Και κάποια μέρα μου λέει "να σου πω,επειδή μου την βάρεσε πατόκορφα θα' ρθω να σε πάρω να ζήσουμε μαζί" . Και τρελάθηκα πατόκορφα και εγώ. Τόσο πολύ που τσίριζα σαν Μαρία Κάλλας.
  Και περνούν δύο χρόνια (βασιλικά) και έρχεται το ίνδαλμα μας (που μας άφησε χρόνους) ο Ronnie James Dio! E,μα φυσικά και θα πηγαίναμε. Και πήγαμε. Και τα είδα όλα και όλους. Εκτός από το ν' ακούσω. Ναι! ΔΕΝ άκουσα τον " ήρωα " μου που φώναζε στ'αυτιά μου " ΘΑ ΜΕ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ;" ....Καλά και γω πόση πώρωση πια με τον Dιο,έλεος δλδ. "Δε πειράζει,μωρέ" μου λέει "άστο δεν  το θέλει ούτε και  ο    Dio  να παντρευτούμε...! Τι να λέγα; κι έτσι δε μίλησα.
  Και έρχεται ο επόμενος χρόνος και έρχονται οι θρυλικοί Whitesnake! Χαρά που έκανα...Και πήγαμε. Και εκτός το ότι πέρασα γαμάτα είχα και τ' αυτιά μου ανοιχτά (πιο ανοιχτά δε γίνεται) . Και ναι,βρε αδελφέ!!! Την άκουσα την πρόταση!! Επιτέλους αδέλφια μου...θα παντρευτώ.Δεν θα μείνω στο ράφι να το κοιτάω,να το ξεσκονίζω και να το διακοσμώ!!!
   Και παντρευτήκαμε ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι που είχε επίσης ψοφόκρυο και έριχνε βροντές και αστραπές αλλά δεν μας ένοιαξε καθόλου και το γλεντήσαμε με την ψυχή μας που γίναμε μούσκεμα. Κι ας πήγα στην εκκλησία με ένα νυφικό που' χε σκίσιμο μέχρι το βρακί μου και γιακάδες ψηλούς σαν την στολή του βρικόλακα. Κι ας μας πάντρεψαν τρεις παπάδες -ακόμα δεν ξέρω το λόγο- με την θέληση μας πήγαμε,καλέ...Μπα,σε καλό σας!

  Από τότε έχουν περάσει 4μιση χρόνια και κάνουμε λες και γνωριστήκαμε χθες. Μη με ρωτήσετε το γιατί,ούτε και γω ξέρω. Το πιο πιθανό είναι ότι έτσι κάνουν τύποι σαν εμάς,δλδ στον κόσμο τους. Αλλά τον λατρεύω τον " ήρωα" μου.Πεθαίνω για την πάρτη του. Σφάζομαι για την χάρη του και για την εξυπνάδα του.Παραληρώ σε κάθε του βλέμμα και νόημα κι ας έχουν περάσει εννέα χρόνια από τότε. ..
    Κι ας με πειράζει που βάζει στη διαπασών τις ροκιές του και φωνάζω να το κλείσει μέχρι να μου βγει ο λάρυγγας έξω,κι ας με ενοχλεί που δεν κατεβάζει τα σκουπίδια κάτω,κι ας με βγάζει έξω από τα ρούχα όταν στις 3 πρωί σηκώνεται να πάει για κατούρημα και αντί να ανοίξει την πόρτα ανοίγει την ντουλάπα να κατουρήσει τα παλτά (καλά,ο εργολάβος με ποια λογική να κάνει πόρτα δίπλα ακριβώς από την ντουλάπα;) Εγώ τον αγαπάω τον " ήρωα" μου και δεν τον αλλάζω για κανέναν superman και spiderman. 
   Και μ' αγαπάει και αυτός. Με τρέλα! Γιατί μ' αφήνει ελεύθερη και κάνω ότι μου κατέβει στο κεφάλι. Κι αν πέσω κάτω και γκρεμοτσακιστώ θα με σηκώσει πάνω και δεν θα μου θυμώσει...ποτέ μα ποτέ του. 
    Παντρευτήτε και εσείς παιδιά μου. Καταπληκτικό "μυστήριο" ο γάμος! Και σαρανταοκτώ χρόνια παντρεμένος να΄σαι άλυτο μένει.. Άντε,άνεμο στη βράκα σας και αέρα στα πανιά σας!


   Υ.Γ.1   Αέρινος (του τίτλου ,καλέ) είναι γιατί είναι τόσο λεπτός που φοβάμαι μήπως τον πάρει ο αέρας...!


  Υ.Γ.2  Εν το μεταξύ για να τα γράψω αυτά συμφωνήσαμε με τον " ήρωα" στα 300 ευρώ. Και με παζαρεύει να την ρίξω την τιμή...Έλεος,τόσα παλτά κατούρησες,βρε αγάπη μου! Εδώ θα κολλήσεις;