Από τότε που έχω να γράψω εδώ μέσα έχω ξεχάσει πως λειτουργεί το "σύστημα",βρε παιδί μου. Όχι δλδ πως ψιλό_μεγαλώνω και γίνομαι όλο και πιο βαρετή από ότι στα νιάτα μου,γενικότερα μιλώντας! Έχω πολλά να σας γράψω και για να ευκολύνω τον εαυτούλη μου θα τα α_ριθμήσω μπας και βγάλω άκρη και νόημα...
1.Ξεκινάω από τα κλασικά,για τον μοναδικό παιδί που έχω,τον γιο μου. Εκτός του ότι μεγαλώνει τόσο σε όλα...μένω κάπως "μουδιασμένη" μπροστά στο μεγαλείο της μητρότητας. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν είναι δικό μου...Συνειδητοποιώντας ότι όντως είναι γιατί μοιάζουμε και πάρα πολύ :) αρχίζουν τα μεγάλα ερωτήματα. Του τύπου_αχ,το πουλάκι μου και πόσο μεγάλωσε κοντεύει τα δυο_ αχ,το πουλάκι μου κοίταξε το πως τρώει μόνος του (και βασικά δεν με έχει ανάγκη...αυτό με πληγώνει). Καραγουστάρει να είναι ανεξάρτητος από τώρα και αυτό μου την βαράει. Μπορεί να έχει να κάνει και με το ζώδιο,τι να πω; Υδροχόος το σκατουλάκι μου!Τώρα καλό είναι αυτό,βρε παιδί μου; Κάποιος να με ενημερώσει καλέ να ξέρω και εγώ τι μέλλει γενέσθαι!
2.Το έχω ρίξει πολύ στην μελέτη. Βιβλίων. Λογοτεχνία κυρίως. Ξένη. Μεταφρασμένη. Ξέθαψα πολλά βιβλία που είχα "αδιάβαστα" και τα ξέσκισα.Και το φχαριστήθηκα. Και συνεχίζω ακάθεκτη. Τίποτα δεν με σταματάει πια μπροστά στην θέα ενός καλού βιβλίου.Μπήκα με τα μούτρα όπως το έκανα και παλιότερα με μεγάλη επιτυχία και ευχαρίστηση. Για ένα διάστημα το είχα αμελήσει κάπως αυτό όπως και πολλά άλλα φυσικά,αλλά τώρα άι αμ μπάκ φορ γκούτ.Μέχρι που πήγα και ξαναγράφτηκα στην λέσχη βιβλίου όπου κάθε τέλος του μήνα συναντιόμαστε και τα λέμε. Άξιον απορίας είναι ότι με θυμόντουσαν. Τόσο αξέχαστη μένω πια;
3.Σήμερα ξεκινάει και ο τελευταίος χρόνος της πρακτικής που κάνω σε ομάδες (τύπου αυτογνωσίας και ψυχοθεραπείας μαζί). Είμαι πολύ περίεργη για τα άτομα που θα γνωρίσω φέτος και ενθουσιασμένη παράλληλα. Γουστάρω τρελά να γνωρίζω φατσούλες καινούργιες και χαρακτήρες σ' αυτήν την ζωή! Εκστασιάζομαι! Ο καθένας τους έχει τόσα να πει και να βγάλει που παραδίνομαι στα λεγόμενα τους. Με την καλή έννοια βεβαίως βεβαίως. Αφήνουν το δικό τους στίγμα και αυτό είναι απλά μοναδικό και υπέροχο.Είμαστε μοναδικοί σαν όντα αυτού του πλανήτη και είναι κρίμα που κάποιες φορές δεν το συνειδητοποιούμε έγκαιρα και χάνουμε κάποιο χρόνο από την ζωή μας στο να αναλωνόμαστε σε ακούσια πράγματα. Μάλλον πρέπει να περάσουμε και από αυτό το στάδιο...Στο τέλος να το δείτε που θα γράψω και βιβλίο. Εγώ,ο Γιάλομ και ο Μπουκάι μαζί.Ελπίζω το "σύμπαν" να μην το επιτρέψει γιατί δεν είμαι και ιδιαίτερα καλή στον γραπτό λόγο (όπως επίσης και στον προφορικό :) )
4.Περπατάω πολύ. Κυρίως τα βράδια. Με φεγγάρι,με πανσέληνο, με αστέρια κτλ. Εδώ και 3 μήνες.Καθημερινά. Βρέξει,χιονίσει. Είναι κάτι που με χαλαρώνει απίστευτα και συνάμα ο μόνος "χρονοτρόπος" να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου και να ανακουφιστεί το μυαλουδάκι μου.Άσε που "μαζεύεις" και στο κορμί. Αυτό που το βάζεις; Εύχομαι να μην γίνω και αόρατη γιατί κατα'κει πάω και δεν το θέλω.
5. Κυκλοφορώ κάποιες νύχτες,μην φανταστείς και τρελά ξενύχτια.Γαζώνω με τα ποδαράκια μου την "παλιά" Λεμεσό και όπου ακούσω ήχο που ταιριάζει στ'αυτιά μου ορμάω(..αμαι).Υπάρχουν γαμάτα στέκια εκεί έξω.Και είναι πολύ όμορφα.Με αρώματα,με χρώματα και με νεανικές φατσούλες που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός (όχι το ότι μεγαλώνεις εσύ...)και τα μικρά γίνονται μεγάλα. Επίσης παρατηρώ το φαινόμενο "χίπστερ" να αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και αυτό με εκπλήσσει κάπως. Με την έννοια ότι υπήρχαν και θα υπάρχουν και καλά κάνουν και τους πάω.Μην σου πω ότι ανήκω κάπως και εγώ με την σειρά μου. Με ξενίζει λίγο το γεγονός που πρέπει να το δείχνω για να ξεχωρίζω. Φοράω "χιπστερικά" ρούχα,χτενίζομαι έτσι,κάνω ράνω έτσι...Γιατί βρε παιδί μου; Γιατί πρέπει να το "δείχνω";Δεν μου αρκεί το να είμαι; Ο τρόπος ζωής μου,οι μουσικές μου,οι ταινίες μου κτλ..Πρέπει να το διατυμπανίζω; Κάπως έτσι νομίζω χάνεται και η ουσία του. Τι λες και εσύ;
6.Και κάπως έτσι απλά και ατημέλητα κλείνω αυτήν μου την ανάρτηση.Με την (τις)απορίες μου και τα ερωτηματικά μου.Θα επιστρέψω. Δεν ξέρω αν είναι σύντομα. Εύχομαι το "σύμπαν" αυτή τη φορά να συνωμοτήσει...
1.Ξεκινάω από τα κλασικά,για τον μοναδικό παιδί που έχω,τον γιο μου. Εκτός του ότι μεγαλώνει τόσο σε όλα...μένω κάπως "μουδιασμένη" μπροστά στο μεγαλείο της μητρότητας. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν είναι δικό μου...Συνειδητοποιώντας ότι όντως είναι γιατί μοιάζουμε και πάρα πολύ :) αρχίζουν τα μεγάλα ερωτήματα. Του τύπου_αχ,το πουλάκι μου και πόσο μεγάλωσε κοντεύει τα δυο_ αχ,το πουλάκι μου κοίταξε το πως τρώει μόνος του (και βασικά δεν με έχει ανάγκη...αυτό με πληγώνει). Καραγουστάρει να είναι ανεξάρτητος από τώρα και αυτό μου την βαράει. Μπορεί να έχει να κάνει και με το ζώδιο,τι να πω; Υδροχόος το σκατουλάκι μου!Τώρα καλό είναι αυτό,βρε παιδί μου; Κάποιος να με ενημερώσει καλέ να ξέρω και εγώ τι μέλλει γενέσθαι!
2.Το έχω ρίξει πολύ στην μελέτη. Βιβλίων. Λογοτεχνία κυρίως. Ξένη. Μεταφρασμένη. Ξέθαψα πολλά βιβλία που είχα "αδιάβαστα" και τα ξέσκισα.Και το φχαριστήθηκα. Και συνεχίζω ακάθεκτη. Τίποτα δεν με σταματάει πια μπροστά στην θέα ενός καλού βιβλίου.Μπήκα με τα μούτρα όπως το έκανα και παλιότερα με μεγάλη επιτυχία και ευχαρίστηση. Για ένα διάστημα το είχα αμελήσει κάπως αυτό όπως και πολλά άλλα φυσικά,αλλά τώρα άι αμ μπάκ φορ γκούτ.Μέχρι που πήγα και ξαναγράφτηκα στην λέσχη βιβλίου όπου κάθε τέλος του μήνα συναντιόμαστε και τα λέμε. Άξιον απορίας είναι ότι με θυμόντουσαν. Τόσο αξέχαστη μένω πια;
3.Σήμερα ξεκινάει και ο τελευταίος χρόνος της πρακτικής που κάνω σε ομάδες (τύπου αυτογνωσίας και ψυχοθεραπείας μαζί). Είμαι πολύ περίεργη για τα άτομα που θα γνωρίσω φέτος και ενθουσιασμένη παράλληλα. Γουστάρω τρελά να γνωρίζω φατσούλες καινούργιες και χαρακτήρες σ' αυτήν την ζωή! Εκστασιάζομαι! Ο καθένας τους έχει τόσα να πει και να βγάλει που παραδίνομαι στα λεγόμενα τους. Με την καλή έννοια βεβαίως βεβαίως. Αφήνουν το δικό τους στίγμα και αυτό είναι απλά μοναδικό και υπέροχο.Είμαστε μοναδικοί σαν όντα αυτού του πλανήτη και είναι κρίμα που κάποιες φορές δεν το συνειδητοποιούμε έγκαιρα και χάνουμε κάποιο χρόνο από την ζωή μας στο να αναλωνόμαστε σε ακούσια πράγματα. Μάλλον πρέπει να περάσουμε και από αυτό το στάδιο...Στο τέλος να το δείτε που θα γράψω και βιβλίο. Εγώ,ο Γιάλομ και ο Μπουκάι μαζί.Ελπίζω το "σύμπαν" να μην το επιτρέψει γιατί δεν είμαι και ιδιαίτερα καλή στον γραπτό λόγο (όπως επίσης και στον προφορικό :) )
4.Περπατάω πολύ. Κυρίως τα βράδια. Με φεγγάρι,με πανσέληνο, με αστέρια κτλ. Εδώ και 3 μήνες.Καθημερινά. Βρέξει,χιονίσει. Είναι κάτι που με χαλαρώνει απίστευτα και συνάμα ο μόνος "χρονοτρόπος" να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου και να ανακουφιστεί το μυαλουδάκι μου.Άσε που "μαζεύεις" και στο κορμί. Αυτό που το βάζεις; Εύχομαι να μην γίνω και αόρατη γιατί κατα'κει πάω και δεν το θέλω.
5. Κυκλοφορώ κάποιες νύχτες,μην φανταστείς και τρελά ξενύχτια.Γαζώνω με τα ποδαράκια μου την "παλιά" Λεμεσό και όπου ακούσω ήχο που ταιριάζει στ'αυτιά μου ορμάω(..αμαι).Υπάρχουν γαμάτα στέκια εκεί έξω.Και είναι πολύ όμορφα.Με αρώματα,με χρώματα και με νεανικές φατσούλες που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός (όχι το ότι μεγαλώνεις εσύ...)και τα μικρά γίνονται μεγάλα. Επίσης παρατηρώ το φαινόμενο "χίπστερ" να αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και αυτό με εκπλήσσει κάπως. Με την έννοια ότι υπήρχαν και θα υπάρχουν και καλά κάνουν και τους πάω.Μην σου πω ότι ανήκω κάπως και εγώ με την σειρά μου. Με ξενίζει λίγο το γεγονός που πρέπει να το δείχνω για να ξεχωρίζω. Φοράω "χιπστερικά" ρούχα,χτενίζομαι έτσι,κάνω ράνω έτσι...Γιατί βρε παιδί μου; Γιατί πρέπει να το "δείχνω";Δεν μου αρκεί το να είμαι; Ο τρόπος ζωής μου,οι μουσικές μου,οι ταινίες μου κτλ..Πρέπει να το διατυμπανίζω; Κάπως έτσι νομίζω χάνεται και η ουσία του. Τι λες και εσύ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου