Τέχνη,Κουλτούρα και Πολιτισμός

  Σε όλο του το μεγαλείο. Οι τέχνες ντε. Οι καλές. Αυτό εξυπακούεται. Δεν υπάρχει κακιά τέχνη (κατ'εμέ πάντα),υπάρχει κακιά τεχνική της όποιας μορφής τέχνης. Στο θέμα μας τώρα. Πήγα που λέτε σε εργαστήρι γραφής. Short story συγκεκριμένα. Ενδιαφέρον ήτο. Μη μου πείτε όμως να σας μεταφέρω τα λεγόμενα του συγγραφεύς γιατί θα σας γελάσω και δεν το θέλω. Πάντως έμεινα άναυδη και εκστασιασμένη,ως συνήθως. Κάπως έτσι μένω όταν πηγαίνω σε τέτοιου τύπου εργαστήρια,διαλέξεις(!!!!),συνδιαλέξεις,σεμινάρια κτλ. Σας κούφανα,έτσι; Ε! Το'χω αυτό. Ευκολάκι! Η ουσία είναι ότι πάντα κάτι έχεις να μάθεις. Και αυτό είναι μαγικό. Τρελαίνομαι. Συσσωρευμένη γνώση(;) Και πως την διοχετεύεις,οέο; Εξοστρακίζεσαι απλά. Τεσπα. Στο τέλος μας ζήτησε ο άνθρωπος να γράψουμε (χαλόου,κυρά μου,σε εργαστήρι γραφής πήγες,να μην γράψεις;) Και εδώ είναι το λολό...αρχίσανε τα παιδιά να γράφουνε χωρίς σταματημό και εγώ να περιμένω το Άγιο Πνεύμα να κατέβει για την περιβόητη επιφοίτηση! Ναι,μάλιστα. Αυτό ακριβώς.Βαστάτε Τούρκοι τ' άλογα. Βγαίνω και εγώ έξω να κάνω ένα τσιγάρο μπας και ξελαμπικάρω και να δω τι θα κάνω (γράψω). 5 προτάσεις...Ναι, 5 ολόκληρες προτάσεις έγραψα. Τόσο πολύ χάρηκα που τα κατάφερα που ήθελα να το φωνάξω βρε αδελφέ να με χειροκροτήσουν. Short story δεν ήταν άλλωστε το θέμα μας; Short story παραδίνω και εγώ. Πόσο πιο short να το κάνω δλδ,δεν λέει. Μας λέει μετά ο συγγραφεύς να αρχίσουμε να διαβάζουμε με την σειρά τα γραφόμενα μας και να μας "διορθώσει"  τα "κακώς" λάθη τέλος πάντων. Διαβάζουν τα παιδιά,τέλειες οι ιστορίες τους (μπράβο ρε παιδιά,πραγματικά με συν επήραν) και έρχεται και η δικιά μου σειρά (σιγά μην ερχόταν,θα το' θελα αλλά...) και μέχρι να ξεκινήσω,σταμάτησα. Γιατί τελείωσε. Αυτό ήταν. 5 ολόκληρες προτάσεις, είπαμε.Ναι...τι να διορθώσει ο άνθρωπος; Τι να πει; Κάγκελο έμεινε και είχε και δίκιο,έτσι; Άντε τώρα να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Ούτε καν. 

 Αυτό έγινε Σάββατο ημέρα. Το βράδυ θα μαζεύονταν όλοι οι καλλιτέχνες για το perfomance. Να παρουσιάσουν την δουλειά τους με λόγο και κίνηση. Ήταν από Ελλάδα,Κύπρο,Σερβία και Ιταλία τα παιδιά. Άρχισαν και αυτοί με την σειρά τους να βγαίνουν και να παρουσιάζουν. Τέλεια....Μόνο που έκλαιγα από το γέλιο (και όχι μόνο εγώ,ευτυχώς να λες...) όταν βγήκε ένας ωραίος τυπάς (με την έννοια την καλλιτεχνική πάντα) και μας ζήτησε να δει τα κινητά μας(!!!!!!) Άφωνη εγώ,σιγά μην του έδειχνα το κινητό μου...και που ξέρω εγώ αν πάνω στον καλλιτεχνικό δημιουργικό του οίστρο μου το πετούσε πάνω σε καμιά κεφάλα ή στο πάτωμα και γινόταν ρημαδιό; Ε; όπως έκανε και ο γιος μου πριν κανένα 2μηνο που το πέταξε μέσα στο νερό.Και έτρεχα Κυριακάτικα να πάρω άλλο...Anyway,που λέτε,κάποιοι το έδειξαν και άρχισε να μας λέει κρατήστε τα γιατί θα τα χρειαστείτε για να στέλνετε και κανένα μήνυμα ή έστω να μιλάτε γιατί τέλος πάντων δεν το χρησιμοποιείτε και σωστά. Κάπως έτσι ήθελε να μας τη πει. Αυτό κατάλαβα εγώ. Και όπως στεκόταν εκεί βγάζει από μία τσάντα χιαστή που είχε πάνω του κάτι τσαλακωμένα χαρτιά και άρχισε να τα πετάει με μανία προς το μέρος μας (εκεί που καθόμασταν καλέ,όλοι) και να γκαρίζει "νααααα,πάρτε τον πολιτισμό σας,δεν τον χρειάζομαιιιιιι". Κουλάθηκα αυτόματα η γυναίκα. Και βάζει και μια περίεργη μουσική και έβγαζε άριες αλλά κρυμμένος πίσω μας στο τέλος των καθισμάτων. Καλά εγώ να έχω πέσει στα πατώματα και να μην μπορώ να κρατηθώ από τα γέλια. Το σίγουρο ήταν ότι ήμουν η μόνη που ακουγόμουν περισσότερο από τις άριες που έβγαζε ο τυπάς!!! Είδατε τι ωραία που περνάω; Καλά, ο πιο ωραίος για μένα,φυσικά,ήταν ο Ιταλός. Sergio Garau λέγεται το παιδί. Όλα τα λεφτά. Δεν υπάρχει ο άνθρωπος. Πολύ μαγευτική η παρουσίαση του. Ήταν και ο τελευταίος που βγήκε. Τον χειροκρότησα με την ψυχή μου,τόσο πολύ που ξεράθηκαν οι παλάμες μου από το πολύ χτύπημα!

 Σας έχω κι άλλη κουλτούρα όμως. Ναι,την πήρα σβάρνα τελευταίως. Κοίτα,βασικά πήγα στην τελική πρόβα της ομάδας ONE/OFF. Επίσης πολύ ωραία. Εναλλακτική παράσταση,γραμμένη από τα ίδια τα παιδιά ομαδικώς με βάση τις συζητήσεις τους,περί ανεργίας,οικονομικής κρίσης,μετανάστευσης και φυσικά κρίση αξιών. Το κυριότερο. Είχαν και μουσική υπόκρουση,όχι ακριβώς αλλά κάπως έτσι. Έβαλαν 2 κομμάτια στην παράσταση. Το ένα ήταν το "Bullets" των Archive και το άλλο ήταν το "Enjoy the silence" των Depeche Mode. Προσωπικά έφυγα με μια ωραία ανάμνηση από την παράσταση τους. Και με μελωδίες! Αλλά!!! Αλλά,πριν φύγω και βασικά πολύ πριν ξεκινήσει η τελική τους πρόβα,εκεί που καθόμασταν στου φουαγιέ (τι ωραία λέξη ...!) ποιόν βλέπουμε να κατεβαίνει αραχτό και λάιτ; Τον Φίλιππο Σοφιανό...οκ,μην βαράτε,απλά το αναφέρω έτσι για αλλαγή. Πήγαινε και αυτός για πρόβα στην άλλη αίθουσα. Ναι,μένει Λεμεσό τα τελευταία χρόνια. Βρήκε και αυτός το λιμάνι του εδώ. Και φυσικά δουλειά. Όπως και να' χει δεν με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα.....

 Αυτά τα συνταρακτικά και σπαρακτικά νέα είχα να σας πω και αποχωρώ. Εννοώ κλείνω την ανάρτηση. Δεν με βλέπω να αποχωρώ γιατί την βρίσκω εδώ! Σας φιλώ ζουμερά και σας εύχομαι να περνάτε υπέροχα την κάθε σας στιγμή...!!!!

Έν ολίγοις..(;;;;)

Από τότε που έχω να γράψω εδώ μέσα έχω ξεχάσει πως λειτουργεί το "σύστημα",βρε παιδί μου. Όχι δλδ πως ψιλό_μεγαλώνω και γίνομαι όλο και πιο βαρετή από ότι στα νιάτα μου,γενικότερα μιλώντας! Έχω πολλά να σας γράψω και για να ευκολύνω τον εαυτούλη μου θα τα α_ριθμήσω μπας και βγάλω άκρη και νόημα...

1.Ξεκινάω από τα κλασικά,για τον μοναδικό παιδί που έχω,τον γιο μου. Εκτός του ότι μεγαλώνει τόσο σε όλα...μένω κάπως "μουδιασμένη" μπροστά στο μεγαλείο της μητρότητας. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν είναι δικό μου...Συνειδητοποιώντας ότι όντως είναι γιατί μοιάζουμε και πάρα πολύ :) αρχίζουν τα μεγάλα ερωτήματα. Του τύπου_αχ,το πουλάκι μου και πόσο μεγάλωσε κοντεύει τα δυο_ αχ,το πουλάκι μου κοίταξε το πως τρώει μόνος του (και βασικά δεν με έχει ανάγκη...αυτό με πληγώνει). Καραγουστάρει να είναι ανεξάρτητος από τώρα και αυτό μου την βαράει. Μπορεί να έχει να κάνει και με το ζώδιο,τι να πω; Υδροχόος το σκατουλάκι μου!Τώρα καλό είναι αυτό,βρε παιδί μου; Κάποιος να με ενημερώσει καλέ να ξέρω και εγώ τι μέλλει γενέσθαι!

2.Το έχω ρίξει πολύ στην μελέτη. Βιβλίων. Λογοτεχνία κυρίως. Ξένη. Μεταφρασμένη. Ξέθαψα πολλά βιβλία που είχα "αδιάβαστα" και τα ξέσκισα.Και το φχαριστήθηκα. Και συνεχίζω ακάθεκτη. Τίποτα δεν με σταματάει πια μπροστά στην θέα ενός καλού βιβλίου.Μπήκα με τα μούτρα όπως το έκανα και παλιότερα με μεγάλη επιτυχία και ευχαρίστηση. Για ένα διάστημα το είχα αμελήσει κάπως αυτό όπως και πολλά άλλα φυσικά,αλλά τώρα άι αμ μπάκ φορ γκούτ.Μέχρι που πήγα και ξαναγράφτηκα στην λέσχη βιβλίου όπου κάθε τέλος του μήνα συναντιόμαστε και τα λέμε. Άξιον απορίας είναι ότι με θυμόντουσαν. Τόσο αξέχαστη μένω πια;

3.Σήμερα ξεκινάει και ο τελευταίος χρόνος της πρακτικής που κάνω σε ομάδες (τύπου αυτογνωσίας και ψυχοθεραπείας μαζί). Είμαι πολύ περίεργη για τα άτομα που θα γνωρίσω φέτος και ενθουσιασμένη παράλληλα. Γουστάρω τρελά να γνωρίζω φατσούλες καινούργιες και χαρακτήρες σ' αυτήν την ζωή! Εκστασιάζομαι! Ο καθένας τους έχει τόσα να πει και να βγάλει που παραδίνομαι στα λεγόμενα τους. Με την καλή έννοια βεβαίως βεβαίως. Αφήνουν το δικό τους στίγμα και αυτό είναι απλά μοναδικό και υπέροχο.Είμαστε μοναδικοί σαν όντα αυτού του πλανήτη και είναι κρίμα που κάποιες φορές δεν το συνειδητοποιούμε έγκαιρα και χάνουμε κάποιο χρόνο από την ζωή μας στο να αναλωνόμαστε σε ακούσια πράγματα. Μάλλον πρέπει να περάσουμε και από αυτό το στάδιο...Στο τέλος να το δείτε που θα γράψω και βιβλίο. Εγώ,ο Γιάλομ και ο Μπουκάι μαζί.Ελπίζω το "σύμπαν" να μην το επιτρέψει γιατί δεν είμαι και ιδιαίτερα καλή στον γραπτό λόγο (όπως επίσης και στον προφορικό :) )

4.Περπατάω πολύ. Κυρίως τα βράδια. Με φεγγάρι,με πανσέληνο, με αστέρια κτλ. Εδώ και 3 μήνες.Καθημερινά. Βρέξει,χιονίσει. Είναι κάτι που με χαλαρώνει απίστευτα και συνάμα ο μόνος "χρονοτρόπος" να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου και να ανακουφιστεί το μυαλουδάκι μου.Άσε που "μαζεύεις" και στο κορμί. Αυτό που το βάζεις; Εύχομαι να μην γίνω και αόρατη γιατί κατα'κει πάω και δεν το θέλω.

5. Κυκλοφορώ κάποιες νύχτες,μην φανταστείς και τρελά ξενύχτια.Γαζώνω με τα ποδαράκια μου την "παλιά" Λεμεσό και όπου ακούσω ήχο που ταιριάζει στ'αυτιά μου ορμάω(..αμαι).Υπάρχουν γαμάτα στέκια εκεί έξω.Και είναι πολύ όμορφα.Με αρώματα,με χρώματα και με νεανικές φατσούλες που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός (όχι το ότι μεγαλώνεις εσύ...)και τα μικρά γίνονται μεγάλα. Επίσης παρατηρώ το φαινόμενο "χίπστερ" να αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και αυτό με εκπλήσσει κάπως. Με την έννοια ότι υπήρχαν και θα υπάρχουν και καλά κάνουν και τους πάω.Μην σου πω ότι ανήκω κάπως και εγώ με την σειρά μου. Με ξενίζει λίγο το γεγονός που πρέπει να το δείχνω για να ξεχωρίζω. Φοράω "χιπστερικά" ρούχα,χτενίζομαι έτσι,κάνω ράνω έτσι...Γιατί βρε παιδί μου; Γιατί πρέπει να το "δείχνω";Δεν μου αρκεί το να είμαι; Ο τρόπος ζωής μου,οι μουσικές μου,οι ταινίες μου κτλ..Πρέπει να το διατυμπανίζω; Κάπως έτσι νομίζω χάνεται και η ουσία του. Τι λες και εσύ;

6.Και κάπως έτσι απλά και ατημέλητα κλείνω αυτήν μου την ανάρτηση.Με την (τις)απορίες μου και τα ερωτηματικά μου.Θα επιστρέψω. Δεν ξέρω αν είναι σύντομα. Εύχομαι το "σύμπαν" αυτή τη φορά να συνωμοτήσει...